The silence of the lambs

Inmiddels bijna dertig jaar geleden verhuisden mijn ouders van een grote doorzonwoning met een dubbele garage naar een flat 3-hoog achter (en voor) met alleen een box. Voor de auto en de spullen die niet meer pasten kochten ze drie garageboxen. Ik mocht nog net mee naar 3-hoog achter, of zo voelde het - maar dat is eigenlijk een ander verhaal, een verhaal dat kan wachten. Wat in het vat zit verzuurt niet.

Gelijkvloers
Mijn vader mocht van de dokter geen trappen meer lopen, dus van twee trappen binnenshuis verhuisden we naar zes trappen buitenshuis. Dit met het idee dat je die zes trappen minder vaak zou lopen dan die twee. In de praktijk valt dit tegen en zo verhuisden mijn ouders binnen de stad nog drie keer voor ze definitief neerstreken. En al die tijd stond de auto en het surplus aan spullen tien kilometer verderop in drie garageboxen. Bij hun eigen woning kochten ze een garage en daar kwam de auto met een deel van de spullen in, voor de andere twee garages bleef de situatie ongewijzigd. Wel hoorde ik soms dat mijn vader de deuren olijfgroen geverfd had en soms hoorde ik dat het gelekt had - maar eigenlijk waren die garages er niet. Als je je handen op je oren legde en heel hard "lalala" zong, dan waren ze er niet. Ze hoefden dan ook niet geverfd of onderhouden te worden - ook de spullen erin waren er eigenlijk niet.

Lalala
Ook ik heb de garages lang genegeerd, als je er niet aan denkt - zijn ze er niet. Maar drie jaar geleden na het overlijden van mijn vader is mijn broer er langs geweest en heeft drie korrelige foto's van de inhoud gemaakt. En die drie foto's staan op mijn computer en ik kon die foto's niet langer negeren - dus ik keek er lang en goed naar (wat fijn dat ze korrelig waren). En zo gingen we drie man sterk met 1 auto en 1 stoer karretje op pad. De deuren van de 'silence of the lambs' garages waren nog steeds olijfgroen, beetje verbleekt maar verder ok. Een dikke laag zand lag voor de deuren, deuren die pas na wat duw- en sjorwerk open gingen.

Werkelijkheid
De werkelijkheid was erger dan de foto's, al lagen er geen afgehakte hoofden in. Voorin lagen keien en het onderstel van een winkelwagentje - dat ging nog. Maar toen we alles iets beter bekeken zagen we overal hopen met lichtbruin meel - houtworm, al het hout dat ligt of staat en alle houten meubels in de garage zitten vol worm. Dus het begin was eigenlijk makkelijk, we zijn begonnen al het losse hout uit de garage te verwijderen - de broer-zus combinatie pakte het er uit en hubby G bracht het naar de stort. Toen we het grootste deel van het losse hout weg hadden keken we om ons heen, een groot deel van de ruimte wordt ingenomen door het begin van het huwelijk van onze ouders. De eerste koelkast, het eerste fornuis en een grote langzaamwasser - daarnaast voor zo ver het oog reikte dozen, die in twee lagen plastic verpakt waren.

Natuur
We hebben de dozen stuk voor stuk van hun plastic ontdaan en bekeken, op de meesten stond in het handschrift van mijn moeder wat er in zat en een nummer. Aan dat nummer had ik weinig, ik was al snel de tel kwijt. Plastic verwijderen, blik werpen, doos naar buiten dragen - volgende. De dozen met tijdschriften, die op de grond gestaan hadden en nat waren geweest - inpakken in plastic helpt niet - waren op weg om weer 1 met de natuur te worden. Wat in het vat zit verzuurt wel.