Een van de krielen was broeds, eerst negeerde ik het maar ze bleef heel vast zitten. Toen ze versterking kreeg van haar zuster heb ik drie eieren in het nest gelegd. Geen tien, want bij zo'n groot aantal sneuvelt er altijd wel 1 en daarnaast hebben we eigenlijk al genoeg kippen. We hebben momenteel een plaatselijke eierenbult, dus we zeggen nooit nee tegen een gekookt of gebakken ei en we nemen er nog een plakje cake bij.
Dringen
Iedere ochtend haal ik de krielen dan even van het nest, even buiten spelen, even wat eten & drinken en vooral heel belangrijk even poepen. Twee broedse krielen werden drie broedse krielen en de eieren werden over het plankje heen gewipt door de hoogste in rang. En op een dag waren het geen drie eieren maar nog maar twee eieren. En drie broedse krielen werden vier broedse krielen, dat werd dringen geblazen op de legnesten. En twee eieren werd nog maar 1 ei. Gisteren zei hubby G zal ik je even vasthouden, altijd goed en daarna zei hij gisteravond lag er 1 ei beneden met een barst erin . . . 1 ei is geen ei.
Vorig jaar brak de vulling van mijn kies, afspraak maken en naar de tandarts. Naar de tandarts gaan is niet mijn ding, ik heb toch lichtelijk een trauma overgehouden aan mijn allereerste tandarts. De melkkiezen, die er niet vanzelf uit wiebelden en er toch uit moesten trok hij zonder verdoving - een verdoving schijnt namelijk slecht te zijn voor tere kinderzieltjes. Wel kreeg ik altijd een klein rubber beestje als troost. Ik heb geen flauw idee waar die tandarts vroeger zat, het enige dat in kleur op mijn ziel gebrand is - is de zonnewijzer die bij hem op het gazon stond. Als ik ergens een zonnewijzer midden op een gazon zie staan krijg ik nog de rillingen.
Wit
De tandarts dacht het zo te fiksen, maar er kwam toch een verdoving aan te pas. Daarna vind ik alles wel uit te houden, ik lig netjes stil - probeer mijn handen te ontspannen (lukt niet) en wiebel met mijn voeten. Als ik uit de stoel kom zegt de tandarts dat sommige mensen last van die witte vullingen hebben, vol bravoure roep ik dat ik nooit ergens last van heb. En zo beginnen maanden van ongemak, ik kan rechts niet kauwen - als er rechts iets tussen de kiezen komt lijkt het wel of de hele kies indeukt. Poetsen is een kunststuk, want zodra ik de kies aanraak hang ik haast aan het plafond.
Half
Ieder half jaar kom ik bij de tandarts, zolang er niets aan de hand is zie ik alleen de mondhygiëniste en daar geef ik de voorkeur aan. Ze zag niets aan de kies en stelde voor de kies een coating te geven dan zou hij minder pijngevoelig zijn. Die coating werkte best aardig, maar alleen tegen de gevoeligheid en helaas maar anderhalve maand. Ik heb het daarna nog twee maanden weten uit te stellen. En daar lag ik dus weer, deze keer kreeg ik een doekje tegen de traantjes omdat die foto's altijd zo naar in je gehemelte snijden. Het oordeel, de kies en de wortelkanalen zagen er nog goed uit.
Vier
De tandarts vertelt me dat deze kiezen 6 jaar ouder zijn dan de andere kiezen en dat van mijn vier oudste kiezen er al drie een wortelkanaalbehandeling hebben gehad. Hij zegt we kunnen wachten tot de klachten verergeren of we kunnen deze kies ook doen - deze kies is waarschijnlijk gewoon aan de beurt. Na weer een maand wachten lig ik wederom op de stoel, deze keer bij de vrouwelijke tandarts van de praktijk. Ze verdooft me en begint met boren, nadat ik zwaai verdooft ze me nog iets beter. Ze vertelt ondertussen wat ze doet, ze laat me haar martelwerktuigen zien en ik denk "wil ik dat weten".
Aardbeien
Op een bepaald moment komt het rubber flapje in beeld, zo'n grijs rubber flapje dat na al die jaren nog steeds niet naar aardbeien smaakt. Tijdens het spoelen mag je de ogen wel dicht doen, pah alsof ik de rest van de tijd de ogen open heb - nee af en toe heel even spieken vind ik meer dan zat. Op een bepaald moment is het weer tijd voor een foto, die ik zelf vast mag houden. Nadat ze de foto bestudeerd heeft gaat ze nog even door met hakken, maar al snel daarna vult ze de kanalen met een antibacterieel goedje en krijg ik een tijdelijke vulling. Want alhoewel er op de foto's nog niets te zien was, was het toch niet goed en ze kon de kanalen niet droog krijgen. Zo ga ik met dikke lip, dikke tong en een nieuwe afspraak naar huis.
Pijn
Thuisgekomen drink ik heel voorzichtig thee, zo dat het er niet uitdruipt. Wat een dag later het meeste pijn doet ? De plekken op mijn lip waar ik op heb gebeten tijdens het eten, toen de verdoving mijn coördinatie nog in de weg zat. Verder voelt alles al 100 keer beter dan het was, nu al. En wat over een maand het meeste pijn doet, tsja dat zal de portemonnee zijn. Maar als ik mag kiezen heb ik liever kortstondige pijn in de portemonnee dan langdurige kiespijn.
Inmiddels bijna dertig jaar geleden verhuisden mijn ouders van een grote doorzonwoning met een dubbele garage naar een flat 3-hoog achter (en voor) met alleen een box. Voor de auto en de spullen die niet meer pasten kochten ze drie garageboxen. Ik mocht nog net mee naar 3-hoog achter, of zo voelde het - maar dat is eigenlijk een ander verhaal, een verhaal dat kan wachten. Wat in het vat zit verzuurt niet.
Gelijkvloers
Mijn vader mocht van de dokter geen trappen meer lopen, dus van twee trappen binnenshuis verhuisden we naar zes trappen buitenshuis. Dit met het idee dat je die zes trappen minder vaak zou lopen dan die twee. In de praktijk valt dit tegen en zo verhuisden mijn ouders binnen de stad nog drie keer voor ze definitief neerstreken. En al die tijd stond de auto en het surplus aan spullen tien kilometer verderop in drie garageboxen. Bij hun eigen woning kochten ze een garage en daar kwam de auto met een deel van de spullen in, voor de andere twee garages bleef de situatie ongewijzigd. Wel hoorde ik soms dat mijn vader de deuren olijfgroen geverfd had en soms hoorde ik dat het gelekt had - maar eigenlijk waren die garages er niet. Als je je handen op je oren legde en heel hard "lalala" zong, dan waren ze er niet. Ze hoefden dan ook niet geverfd of onderhouden te worden - ook de spullen erin waren er eigenlijk niet.
Lalala
Ook ik heb de garages lang genegeerd, als je er niet aan denkt - zijn ze er niet. Maar drie jaar geleden na het overlijden van mijn vader is mijn broer er langs geweest en heeft drie korrelige foto's van de inhoud gemaakt. En die drie foto's staan op mijn computer en ik kon die foto's niet langer negeren - dus ik keek er lang en goed naar (wat fijn dat ze korrelig waren). En zo gingen we drie man sterk met 1 auto en 1 stoer karretje op pad. De deuren van de 'silence of the lambs' garages waren nog steeds olijfgroen, beetje verbleekt maar verder ok. Een dikke laag zand lag voor de deuren, deuren die pas na wat duw- en sjorwerk open gingen.
Werkelijkheid
De werkelijkheid was erger dan de foto's, al lagen er geen afgehakte hoofden in. Voorin lagen keien en het onderstel van een winkelwagentje - dat ging nog. Maar toen we alles iets beter bekeken zagen we overal hopen met lichtbruin meel - houtworm, al het hout dat ligt of staat en alle houten meubels in de garage zitten vol worm. Dus het begin was eigenlijk makkelijk, we zijn begonnen al het losse hout uit de garage te verwijderen - de broer-zus combinatie pakte het er uit en hubby G bracht het naar de stort. Toen we het grootste deel van het losse hout weg hadden keken we om ons heen, een groot deel van de ruimte wordt ingenomen door het begin van het huwelijk van onze ouders. De eerste koelkast, het eerste fornuis en een grote langzaamwasser - daarnaast voor zo ver het oog reikte dozen, die in twee lagen plastic verpakt waren.
Natuur
We hebben de dozen stuk voor stuk van hun plastic ontdaan en bekeken, op de meesten stond in het handschrift van mijn moeder wat er in zat en een nummer. Aan dat nummer had ik weinig, ik was al snel de tel kwijt. Plastic verwijderen, blik werpen, doos naar buiten dragen - volgende. De dozen met tijdschriften, die op de grond gestaan hadden en nat waren geweest - inpakken in plastic helpt niet - waren op weg om weer 1 met de natuur te worden. Wat in het vat zit verzuurt wel.
