Ik zou wel willen

Ik zou wel willen bloggen, maar mijn voeten doen zo zeer - dit als variant op het liedje dat je na het lopen van de vierdaagse van Nijmegen zingt. Ik zou wel willen bloggen, heb ook mooie foto's. Ik zou wel willen bloggen, want mijn hoofd zit aardig vol. Ik zou wel willen bloggen, maar het kan dus gewoon niet. Nou ja - nu even, om te zeggen dat ik wel wil, maar niet kan.

Vallen
Alles lijkt te vallen, alle sterren vallen en mijn moeder, nu, al twee keer kort achter elkaar. Ik heb een vinger aan de pols, maar dat is van een afstand net zo lang als de breedte van Nederland. Ik schud mijn hoofd en mompel, dat kan zo toch niet langer en wie weet kan dat ook niet. We zullen zien, als mijn voeten niet zo zeer meer doen - kan ik alsnog de mooie foto's opduiken en mijn hoofd leegschrijven. Wel dit, maar verder nu even niet.
 

Blafgriep of verkoudheid extraordinaire

Hubby G kwam begin deze maand thuis met verhalen over kuchende collega's en veranderde al snel zelf in een kuchende collega. Zelf kreeg ik een aanval met grieppijnen in de rug, paar aspirientjes erin en doorgaan. De pijntjes in de rug zetten zich hoger vast, keelpijn en snotterig. Zelf denk ik dan, nou vooruit paar daagjes snotteren en dan zal het wel weer over zijn. Maar niets van dat alles, het sleept zich maar voort. Niet ziek genoeg om in bed te liggen, maar alles gaat op tempo slak - het is gekmakend.

Positief
Het positieve hoogtepunt in deze periode is dat de bieb eindelijk een door mij gereserveerd boek had. Ik had het boek nog niet verwacht, want ik had zeven wachtenden voor mij. Dus al snotterend en gierend las ik "Zolang er leven is", het nieuwe geheime dagboek van Hendrik Groen, 85 jaar. Met die ondertitel zie je al snel de paralellen met het geheime dagboek van Adrian Mole. Tout lezend en schrijvend Nederland schijnt zich af te vragen wie deze schrijver is, mij maakt het niet zoveel uit - van mij mag deze auteur rustig honderd worden. Want zeg nou zelf, heb je enig idee hoe het leven in een bejaardentehuis er van moment tot moment uitziet ? Geloof je echt dat alles pais en vree is in huize Avondrood ? Ik zou zeggen, reserveer eens een boek van Hendrik Groen in de bibliotheek, verhelderend en tevens goed voor de lachspieren.
 

Weg ermee

Marktplaats, ik ben er echt een fan en voorstander van en toch gaat het me zo langzamerhand een beetje tegenstaan. Je wilt een boek verkopen en vraagt twee euro, ze bieden een kwartje. Je hebt een mooie originele zeventiger jaren salontafel, je vraagt honderd, ze bieden vijfentwintig. Als je de krant leest moet je geloven dat Nederlanders in het buitenland te veel betalen omdat ze niet gewend zijn om af te dingen. Nou daar merk ik op marktplaats helemaal niets van, denk ik dan.

Word
Omdat papier geduldig is heb ik een word document met handige zinnen, even knippen en plakken - klaar. En het is vaak ook geen afdingen, want zodra je een tegenbod doet krijg je vaak al geen reactie meer. Niemand schijnt er bij na te denken dat je ooit zelf het aangebodene gekocht hebt, dat je het in moet pakken en dat je er mee naar de post moet fietsen. Of dat hoop ik maar, ik hoop toch niet dat ze daadwerkelijk denken dat ik dat allemaal voor een kwartje ga doen. Echt, de oud papier doos staat maar op een meter afstand. 

Leukerds
En toch zitten er leukerds tussen, die vragen wat versturen naar België gaat kosten en waar je dan vervolgens hele gesprekken mee hebt. Die hun website met eigen projecten met je delen en die vol enthousiasme mailen dat het pakket er is. Voor de leukerds blijf je op marktplaats, wel heb ik mijn boeken verhuisd naar boekwinkeltjes punt nl. Of dat een blijvertje is weet ik nog niet, maar omdat dat met een winkelwagen werkt heb ik nog geen klanten gehad die vragen of het ook voor een achtste van de prijs kan. Een eigen boekwinkel is niet gratis, dus als de winkel niet loopt zal ik weer iets anders moeten - Tom Poes verzin een list.
 

Stuk

Mijn 'schrijf een stukje en post dat' gen is stuk. Het zoveelste voorval met mijn moeder, deze keer zorgt het in combinatie met een snotter aanval voor algehele malaise. Ik kijk naar buiten en zie van alles bloeien en toch dringt het niet tot me door. Ik schrijf wel, maar verplichte kost om met allerlei toko's van alles voor mijn moeder te regelen. Ik zit in een grijze wolk, ik zie de eerste Rhododendron in de tuin bloeien en ik kan het niet geloven - nu al. Een paar mooie dagen met hoge temperaturen en alles springt in bloei. Ik maai tegen heug en meug gras, ik dwing mezelf met de camera naar buiten. Het is dat ik er geen zin in heb maar anders zou ik dit een depressie noemen. Zwartbessie had een depressie.

Meieren
Zwartbessie meierde niet meer en ik heb er ook meer dan genoeg van. Ik heb nu even weer gedaan wat ik kon en moet dingen uit handen geven en op zijn beloop laten. Soit, het zij zo. De moestuin ? Nog amper iets aan gedaan, gelukkig heeft hubby G alleen een snotteraanval en geen moedergedoe en dus ligt de moestuin er gespit en geharkt bij. Ook staan her en der stokjes en wie weet komt daar straks wel nieuw groen uit de grond spuiten. Mijn enige bijdrage is het planten van de tuinbonen, erwten en kapucijners. Bij de stellage voor de erwten en kapucijners is het voor twee derde groen, laten we het positief zien - het glas is twee derde vol. Vandaag die andere derde eens opnieuw wat inschenken, want zo kan het toch niet langer. Hup het voorjaar is daar, naar buiten met dat hoofd vol spinnenwebben.
 

Geronk

Samen met hubby G zit ik foto's te kijken. Hij stopt de diashow om eens goed te luisteren. Wat is er vraag ik, nou ik weet niet ik hoor een raar geronk. Nou dat kan kloppen en ik wijs op ons huisdier dat ook present is.


Een grote kater
probeert het liefst of het past
in een klein doosje

Sabotage

De boer heeft mijn deltawerken gesaboteerd, met de trekker een paar dammen in het mooie kanaal aangebracht. Maar het voorjaar lonkt, dus ik laat het gaan. Het water zal nu de planten het groeiseizoen in gaan gebruikt worden en niet steeds maar verder stijgen.